2015.08.21 De Weg Kwijt – TERRA FRANCE IMMO, Romilly-sur-Andelle

via 2015.08.21 De Weg Kwijt – TERRA FRANCE IMMO, Romilly-sur-Andelle.

De weg kwijt

augustus 20, 2015

“Na 600 meter naar rechts”, gebiedt de boordnavigator ergens halverwege de kronkelige Route Départementale tussen mijn huis en de grote stad Draguignan. Ik kén deze weg en denk: ‘mooi niet’.

Ping ping ping! Nú rechtsaf slaan”, klinkt het dwingend.

‘Je kan me wat’, foeter ik terug, en zoef met een jofel gangetje langs de steile rotswand waartegen deze wegwijzer me had willen laten opklauteren.

“Bij de eerstvolgende kruising linksaf en terugrijden tot de kruising, dan linksaf slaan.” Alleen ís er de komende 50 kilometer geen eerstvolgende kruising, en de vorige was er ook al niet.

Het is z’n beetje de standaardkritiek op mijn wegenkennis, waarmee dit dwarsig stukje elektronica zich denkt te moeten bemoeien. En ik vind het zo langzamerhand behoorlijk irritant worden.

Ja ja, ik hoor ‘m al aankomen: “dan zet je dat ding toch gewoon af.” Maar zo simpel is dat niet. Ergens onder een vorig bewind is het ding op de een of andere automatische piloot klem gezet, zelfs de garagist op het dorp krijgt hem er niet meer af. Dus zodra ik start jengelt het geval om een bestemming. En als ik die niet intik, blijft ie daar de hele weg om zeuren, vervelende pingel inbegrepen; probeer dan maar eens ontspannen naar een moppie Bach te luisteren. Tik ik de bestemming wèl in, dan weet het eigenwijze kreng het altijd beter dan de wegenbouwers het bedoeld hadden. Zelfs de 200 jaar oude Route Napoléon wordt bij elke kronkel satalietverantwoord heringericht. Er spruiten zijwegen uit het niets, bochten worden van rotondes voorzien en de eindbestemming een kilometertje of wat verlegd. En dan heb ik het alleen nog maar over de route via officieel erkende wegen tussen serieuze bestemmingen. Moet ik in de haarvaten van het wegennet zijn, en is het einddoel een piepklein plaatsje, dan geeft de namaak-tomtom niet thuis; of ik maar even een andere bestemming wil kiezen.

Voor de beterweters: ik hèb de jongste kaarten gedownload, maar daar heeft deze stugge dwarsligger geen boodschap aan.

Ik ben zo langzamerhand een beetje navigatie-moe. Ik rijd nog liever met een kaart op schoot en draai in de buurt van de bestemming het raampje open om gewoon ouderwets de weg te vragen, dan dat ik nog langer geterroriseerd word door technisch onbenul. Bijkomend voordeel: warm menselijk contact. De laatste keer dat ik ergens in een gehuchtje van niks de weg vroeg resulteerde dat in een bijzonder aangenaam en geanimeerd gesprek met een gesoigneerde heer op leeftijd die me zwierig had uitgenodigd voor een glaasje op het naastgelegen caféterras. Je kunt per slot niet zomaar middenin de dorpsstraat blijven staan en het verkeer ophouden. Na een verhandeling over de fraaie streek en het pittoreske plaatsje in het bijzonder, kwamen we via Olympique Marseille en Rugby Club de Toulon uiteindelijk bij de duiding van de juiste route naar mijn eindbestemming. Vlekkeloos helder uitgelegd, geen straat verkeerd gereden, ik kwam wel iets te laat. Maar ja, dat is ook een kwestie van Provençaalse beschaving, het ‘petit quart d’heure de courtoisie’ zoals dat heet. Kwartiertje extra voorbereidingstijd voor de ontvangende partij, exact op tijd komen is hier hoe dan ook en doodzonde. Spreekt me nogal aan, moet ik zeggen.

Ondertussen denk ik dat ik ergens een navigatiekabeltje ga doorknippen. De vraag is alleen welk kabeltje dat dan wel zou kunnen zijn….